تقوای رسانه ای! تقوای مجازی!

نمی دونم شما چقدر تو حوزه رسانه یا فضای سایبری فعالیت می کنید اما می دونم که این حوزه مثل لبه تیغ می مونه.باید حواستونو جمع کنید.شاید بظاهر فکر کنید هر چیزی مثلا تو وبلاگم بنویسم که موردی نداره.

اما نه برادر من!خواهر من! اینقدرا هم الکی نیس. حداقل می دونم که عالم محضر خداست.و شهدا بر حقیقت عالم هم شاهدند.

روی صحبت من با اون هاییه که با نیت خالص و پاکی دارند افسریت جنگ نرم بودنشون رو به انجام می رسونند.اما باید هوشیار بود.مثلا تو حوزه سیاست .

آدم چقدردلگیر میشه میبینه بعضی براحتی تو روزنامه شون یا تو وب شون یا تو نشریه دانشگاهشون برای اینکه مخاطب پیدا کنند یا محبان شون رو پر رنگ تر کنند بقیه را می کوبونند!

اگر دنبال این سوال هستید که: تو حوزه رسانه (وبلاگ، تلویزیون، رادیو،نشریه دانشگاهی،ایمیل به دوستان،نامه، مجله و....)، چه وقتی وظیفته انتقاد صریح بکنی،چه وقتی باید وچه وقتی غیبت محسوب میشه و کی نمیشه،چگونه حقوق دیگران رو مراعات می کنیم؟ 

برید به ادامه مطلب

 

برای یافتن جواب این سوال از یه نفر دیگه هم کمک گرفتیم.ایشون به ما می گند که کجا باید انتقاد کرد؟ و چطور باید حقوق دیگران رو مراعات کنیم؟

 

فضا را نباید از گمان سوء پر کرد
فضا را نباید از تهمت و از گمان سوء پر کرد. قرآن کریم میفرماید: «لو لا اذ سمعتموه ظنّ المؤمنون و المؤمنات بانفسهم خیرا»؛ وقتى میشنوید که یکى را متهم میکنند، چرا به همدیگر حسن ظن ندارید؟ تکلیف دستگاه اجرائى و قضائى به جاى خود محفوظ است.

آیه 12 سوره نور:لو لا اذ سمعتموه ظنّ المؤمنون و المؤمنات بانفسهم خیر

چرا هنگامى که آن [بهتان] را شنیدید مردان و زنان مؤمن گمان نیک به خود نبردند و نگفتند این بهتانى آشکار است (۱۲)

 

علاقه‌مندى خودتان را از راه تخریب دیگران نشان ندهید

تا وقتى جرمى ثابت نشده است، نبایستى کسى را در معرض قرار داد

به هر کسى ممکن است یک اتهامى وارد شود. تا وقتى که از طریق قانونى جرم ثابت نشده است، نه در خود قوه، نه در بیرون قوه، نه در تریبونها و منبرهاى رسمى، نه در وسائل ارتباط جمعى، کسى حق ندارد آبروى یک مسلمانى را ببرد؛

 

تهمت زدن به مسئولین کشور جایز نیست

بعضى‌ها - چه مطبوعات، چه بعضى از عناصر گوناگون - توصیه‌پذیر نیستند؛ آنها از ما توصیه نمیخواهند؛علوم نیست سیاستهاى بعضى از این دستگاه‌ها و مطبوعات و رسانه‌ها را کى معین میکند و کجا معین میشود - نانشان در ایجاد اختلاف است - اما آن کسانى که مصالح کشور را میخواهند، مایلند حقائق را غالب کنند، من توصیه‌ام به آنها این است که از این اختلافات جزئى و غیر اصولى صرف نظر کنند. شایعه‌سازى و شایعه‌پراکنى درست نیست. انسان مى‌بیند صریحاً و علناً به مسئولین کشور  تهمت میزنند، نسبت به اینها شایعه‌سازى میکنند؛ فرق هم نمیکند  چه رئیس جمهور باشد، چه رئیس مجلس باشد، چه رئیس مجمع تشخیص مصلحت باشد، چه رئیس قوه‌ى قضائیه باشد؛ اینها مسئولین کشورند. نباید شایعه‌پراکنى کرد؛ دشمن این را میخواهد. دشمن میخواهد شایعه‌پراکنى کند؛ میخواهد دلها را نسبت به یکدیگر، نسبت به مسئولین بدبین کند. ۱۳۸۸/۰۹/۰۴

 

حتما می دونید که غیبت به منزله خوردن گوشت برادر مرده خودتونه

 

نمیشود گفت اگر طرف قصد اصلاح دارد، پس جایز است

اینى که اصلاً این کار  غیبت جایز است یا جایز نیست ولو به قصد اصلاح باشد، این را نمیشود به طور مطلق یک چنین چیزى را پابند شد؛ که ما بگوئیم ما چون میخواهیم در امر جامعه اصلاح کنیم، پس زیدى را، عمروى را یا یک جریانى را به طور مطلق مورد تهاجم قرار بدهیم، غیبت کنیم؛ حالا آن کسانى که این کارها را میکنند، خیلى اوقات به غیبت هم اکتفاء نمیکنند؛ خب، ملاحظه میکنید دیگر. گاهى چیزهائى را مى‌آورند که معلوم نیست حدِّ غیبت بر او صادق باشد؛ شاید مصداق تهمت است، مصداق افتراء است، مصداق قول به غیر علم است، نمیشود این را گفت که اگر طرف قصد اصلاح دارد، پس بنابراین این جایز است براى او، نه؛ موارد استثناء همان مواردى است که در کتب فقهی ذکر شده است.

منتها باید این موارد صدق کند، احراز بشود. این خیلی مهم است. واقعاً یکى از چیزهائى که ما همه‌مان باید توجه کنیم، به مردم هم باید بگوئیم، یاد بدهیم که توجه بکنند این است که: به صرف توهم این که حالا این کار مصلحت دارد، دستشان را، یا قلمشان را، یا وبلاگشان را آزاد نکنند که هر چه به دهنشان آمد، آن را بگویند؛ اینجور نیست، چون وسائل مدرن امروز همه مشمول همین حکم است. یعنى خواندن وبلاگ هم مثل خواندن کاغذ است، کتاب است، نامه است، مثل شنیدن حرف است. استماع غیبت شامل همه‌ى اینها میشود؛ یعنى ملاک استماع در اینها وجود دارد مسلماً. شنیدن به گوش خصوصیتى ندارد، خواندن تو نامه هم عین همان است که ما در بحث استماع این را تأکید کردیم و عرض کردیم. خب، دوربین هم همین جور است. فرض کنید که اگر چنانچه انسان یک خطائى را از کسى دید، این را رفت با دوربین ثبت کرد، بعد آمد یک جائى نشان داد؛ این هم همان است دیگر، چه فرقى میکند؟ یعنى بایستى واقعاً به اینها توجه کرد. محیط را باید محیط اخلاقى کرد. ما اگر بخواهیم جامعه را اصلاح بکنیم، این اصلاح فقط به این نیست که انسان از افراد غیبت بکند. راه‌هاى دیگرى هم وجود دارد. ۱۳۸۹/۱۰/۰۷

 

 

همان حرف‌های آشکار را بیان کنید

البته انتقاد منطقى، گفتن حرف صحیح اینقدر حرفهاى آشکار وجود دارد که انسان اگر ذکر آنها را بکند، اصلاً هم غیبت نیست، و میتواند انسان نقد بکند. بله مسلّم است، امروز یک جریان صحیح و حقّى در جامعه‌ى ما وجود دارد، جریانهاى باطلى هم وجود دارد که به انواع و اقسام طرق میخواهند جامعه را خراب کنند، انقلاب را منحرف کنند؛ در این شکى نیست. آدمهائى هم در رأس این جریانات هستند. چه لزومى دارد که انسان به این آدمها تهمت بزند. چه لزومى دارد که غیبت اینها را بکند. حرف آشکار اینقدر دارند؛ همان حرفهاى آشکار را بیان بکنند، تبیین بکنند، توضیح بدهند، مطلب روشن خواهد شد۱۳۸9/۱۰/۰۷

نباید اتهام افراد در افکار عمومی مطرح شود

حتّى اگر چنانچه فرض کنیم یک نفرى جرمى هم کرده است، این جرم در دادگاه صالح اثبات هم شده است، این شخص به مجازات محکوم هم شده است - فرض کنید رفته زندان - چه لزومى دارد ما اسم اورا در روزنامه‌ها منتشر کنیم تا بچه‌ى این آدم که دارد مدرسه میرود، دیگر رویش نشود مدرسه برود؟

 

باید انتقاد را از عیب‌جویىِ بى‌منطق تفکیک کرد
انتقاد، طلب اصلاح و مطالبه‌ى مطالبات مردم، خوب است؛ عیب‌جویىِ بى‌منطق، بزرگنمایى، تهمت‌زنى و افترا و شایعه‌پراکنىِ بى‌اساس بد است؛ اینها را باید از هم تفکیک کرد. به نظر من این یکى از چیزهایى است که ما هر چه در گذشته در این زمینه کوتاهى داشتیم، حالا باید از این کوتاهى‌ها استغفار کنیم و نگذاریم غفلت ما ادامه پیدا کند. ۱۳۸۴/۰۸/۰۸

حواسمون باشه خدا سریع الحسابه

p